روش های اتصال لوله پلی اتیلن

 -یک روش اتصال با استفاده از جوش گرمایی است که معمولاً برای متصل‌کردن لوله‌های کاروگیت به‌کار گرفته می‌شود. اتصال جوش اکستروژن شاید روش اتصال مطمئنی نباشد، اما برای لوله‌های کاروگیت که فشار کاری برای آن‌ها مطرح نیست، تکنیک مناسبی به‌شمار می‌رود.در این روش، یک دستگاه جوش اکستروژن استفاده می‌شود که سایز بزرگی هم ندارد. ساز‌و‌کار آن به این شکل است که دستگاه جوش، توسط گرانول‌های HDPE تغذیه شده که این گرانول‌ها در داخل دستگاه حرارت دیده و نرم می‌شوند.گرانول‌ها پس از نرم‌شدن، به شکل الکترودهای جوش از دستگاه خارج شده و در محل اتصال دو لوله، که پیش‌تر به‌وسیله سشوار مناسب گرم شده است، قرار می‌گیرد. در نهایت یک جوش همگن به وجود می‌آید که موجب متصل‌شدن لوله‌‌ها به یکدیگر می‌شود

-در اتصال الکتروفیوژنی ، از تکنیک جوشکاری برای متصل‌کردن لوله‌ها به یکدیگر استفاده می‌شود، با این تفاوت که در این روش به جای جوش گرمایی از جوش الکتریکی بهره گرفته می‌شود.وجه تمایز اتصالات پلی اتیلن الکتروفیوژنی از سایر اتصالات پلی اتیلن (مانند اتصالات پلی اتیلن تزریقی، اتصالات پلی اتیلن دست ساز (مایتری) و اتصالات پلی اتیلن برنچی و …)، ضریب اطمینان بالای آن‌ها در متصل‌کردن لوله‌ها به یکدیگر و دریافت تأییدیه IGS(Iranian Gas Standards) است. در واقع اتصالات الکتروفیوژنی تنها اتصالات پلی اتیلنی هستند که مجوز حضور در پروژه‌های گازرسانی را (که از حساسیت بالایی برخوردارند) کسب کرده‌اند.علی‌رغم این ویژگی‌های مثبت، گران‌قیمت بودن اتصالات الکتروفیوژنی نسبت به اتصالات جوشی (که آن‌ها هم اتصالات بسیار قابل‌اعتمادی هستند)، موجب شده که مشتریان برای پروژه‌هایی که به اندازه پروژه‌های گازرسانی حساس نیستند، از اتصالات جوشی بهره ببرند.

-اتصال پیچی یکی از روش‌های متصل‌کردن لوله های پلی اتیلن به یکدیگر است که چون برای انجام آن اصلا نیازی به فرآیند جوشکاری وجود نداشته و متصل‌شدن از طریق سرپیچ‌های مادگی و نری اتفاق می‌افتد، مصرف‌کنندگان اتصالات، آن را به اشتباه، یک تکنیک ساده برای اتصال لوله قلمداد می‌کنند.در این روش، باید اجزاء اتصال پیچی را باز کرده و لوله را داخل آن جایگذاری کنید، سپس تک‌تک اجزاء را مجدداً سر جای خود برگردانده و ببندید. به ظاهر و در گفتار، انجام این مراحل اصلاً مشکل به نظر نمی‌رسد، اما در حقیقت، نصب یک اتصال پیچی، سختی‌های خاص خود را دارد.مهم‌ترین ویژگی این اتصالات، چندبار‌مصرف بودن و یا قابلیت تعویض آن‌ها در صورت خراب‌شدن در پروژه است. در طرف مقابل، متأسفانه قیمت اتصالات پیچی بسیار بالا بوده و خرید آن‌ها برای پروژه اصلاً مقرون‌به‌صرفه نیست. در واقع، استفاده از سایر اتصالات مانند اتصالات تزریقی، اتصالات دست ساز (مایتری) و اتصالات برنچی، علی‌رغم اینکه برای اتصال آن‌ها به لوله، به حضور دستگاه جوش در محل پروژه نیاز است، باز هم منطقی‌تر و کم‌هزینه‌تر است. از طرفی، خیلی نمی‌توان روی ضریب اطمینان اتصالات پیچی در متصل‌کردن لوله‌ها به یکدیگر، حساب باز کرد.

-در این روش، برای متصل‌کردن لوله‌ها به یکدیگر از جوش گرمایی، به‌صورت جوش لب به لب (Butt Fusion) استفاده می‌شود. در حقیقت، یک صفحه گرمکن بین لوله‌ها قرار گرفته و پس از رسیدن به دمای مناسب برای جوش، صفحه گرمکن برداشته شده و لوله‌ها به هم متصل می‌شوندشاید به جرأت بتوان گفت که روش اتصال جوش لب به لب (که بعد از اتصال الکتروفیوژنی، قابل‌اعتمادترین روش اتصال محسوب می‌شود)، پرکاربردترین تکنیک متصل‌کردن لوله های پلی اتیلنی در بسیاری از پروژه‌های اجرایی (از پروژه های کشاورزی و آبرسانی و معدنی و نیروگاهی گرفته تا پروژه‌های نفت و پتروشیمی و آتشنشانی) به شمار می‌رود.

-استفاده از اتصال سریع، یکی از محبوب‌ترین و پرکاربردترین تکنیک‌های متصل‌کردن لوله در پروژه‌های آبیاری بارانی محسوب می‌شود. در این روش، لوله‌ها با بهره‌مندی از اتصال سریع نری به کمک یک قلاب (یا اصطلاحاً گیره) و یا اتصال سریع مادگی به کمک رزوه به یکدیگر متصل می‌شوند

-در این روش برای متصل‌کردن لوله‌ها به یکدیگر از چند آیتم در کنار هم بهره می‌برند که عبارتند از: فلنج پلی اتیلنی، رینگ فولادی در پشت فلنج، واشر (Gasket) جهت آب‌بندی اتصال و پیچ و مهره برای متصل‌کردن این اجزا به یکدیگر.به‌کارگیری این تکنیک بیشتر در زمان‌هایی اتفاق می‌افتد که قرار باشد لوله پلی اتیلن را به لوله‌های دیگر با جنس فلزی، یا به شیرآلات فلزی متصل کنند. همچنین، این روش برای زمان‌هایی که به بازبینی خط نیاز است، کاربرد دارد